'Gewoon'?

 

Een nieuw jaar begon. Onwillekeurig ben je geneigd aan het begin van een nieuwe jaarkring 'goede voornemens' te koesteren. Dat niet alleen, maar ook te denken - al weet je beter - dat dingen nu iets ánders zijn. Dat het leven en het werk een tíkkeltje fleuriger, mooier zal wezen en zal blijven. Zeker, we weten beter. Elke dag is gelijk aan de andere dagen: er worden mensen geboren, andere mensen sterven. Kinderen zijn op nieuwjaarsmorgen net zo ongehoorzaam als op 31 december - of net zo lief.

In deze rubriek gaat het over merkwaardige / lezenswaardige dingen uit het leven van pastoriebewoners, in het bijzonder van de pastor, de predikant. Ik zat na te denken over iets bijzonders. Toen realiseerde ik me opeens dat het nieuwe jaar voor mij zo heel 'gewoon' begon, wat betreft mijn ambtelijke werk.

Vanmorgen bezocht ik een weduwe. Gistermorgen, mijn eerste bezoek in het nieuwe jaar, was ook al een bezoek aan een weduwe. Gisteren bezocht ik een weduwe die op de dag voor oudejaarsdag aan het graf van haar man had gestaan. Vanmorgen een weduwe die 1 januari vorig jaar haar man moest verliezen. Het nieuwe jaar verschilt in niets van het oude jaar: de dood spreekt, rouw en gemis, verdriet en leed worden ervaren. Wat een les voor alle lezers, om vanuit het pastorieleven te leren en ter harte te nemen: de dood met al zijn gevolgen is meegegaan in het nieuwe jaar, Anno Domini 2006.

De meeste tijd gebeuren er in en om de pastorie geen vermeldenswaardige, bijzondere dingen. Op bezoekwerk, en in alle andere facetten van het ambtelijke werk, gaat het weliswaar om het meest bijzondere dat er bestaat, dat God naar ons omziet(!), alleen, daar gaat het dan ook in ieder bezoek over, en in ieder catechisatieles en op iedere bejaardenmiddag, etc. Dus in zekere zin weer 'gewoon'.

Toen ik deze rubriek begon te schrijven, dacht ik in eerste instantie aan de twee weduwen-bezoeken. Het eerste ambtelijke werk in het nieuwe jaar is echter meestal, en was zo ook dit jaar: preken. Wat een 'gewoon' iets, nietwaar? Op nieuwjaarsmorgen - niet alleen dit jaar, nu 1 januari op de Dag des Heeren viel - maar elk jaar onder de 'beademing van de Geest' komen, waar God mensen toespreekt, waar Hij Zijn hart opent, waar Hij de weg der zaligheid aanwijst en Jezus Christus als de Goede Herder aanprijst. Het eerste ambtelijke werk was dus geen rouwbezoek, al had het wel met de dood te maken. Het is immers het bezoek van de levende God aan doodgevallen adamskinderen. Het bezoek van de Heilige Geest, Die Heere is en levend maakt, aan mensen die als de dichter van Psalm 42 Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, zo schreeuwen tot God! "Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God; wanneer zal ik ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?"

Zo bezien is het nieuwe jaar niet gewoon begonnen. Zo bezien is het ambtelijke werk van dit nieuw begonnen jaar niet gewoon geweest.

Toch, ik kom weer terug op de bezoeken van gisteren en van vanmorgen. Denkt u wel eens aan eenzamen? Bezoekt u (en jij) wel eens een weduwe of weduwnaar? Die zoveel missen en misschien zitten te wachten op bezoek - dat maar niet komt?! Of zijn we - ook aan het begin van 2006 - zo druk dat we voor onze naaste geen oog hebben? Een prachtig sieraad van de gemeente van Christus is enigszins in praktijk te brengen wat het laatste vers van Jakobus 1 zegt: "De zuivere en onbevlekte godsdienst voor God en de Vader is deze: wezen en weduwen bezoeken in hun verdrukking."