"Ik ben bang dat ik weer rustig word"

 

Een meisje of jonge vrouw schrijft mij:

Een onbekeerd meisje ben ik, maar God heeft me een belofte gedaan. En Hij maakt Zijn werk altijd af. Nu ben ik nog ongerust, maar ik ben bang voor mezelf dat ik weer de wereld navolg, en dat God van mij weggaat, en dat ik weer rustig word, en dat ik genoegen neem met wat ik nu heb; en dat is niet genoeg, want ik ken Christus niet. En een belofte is geen vervulling. God alleen kan mij onrustig maken, maar kan ik er zelf ook aan meewerken het te blijven?

 

Om met het laatste te beginnen: ik zou maar niet proberen om onrustig te blijven. We kunnen ons er beter voor inzetten om rust te vinden. Die is bij de Heere Jezus te krijgen, zoals we wel weten. Waarom zouden we niet naar Zijn vriendelijke nodiging luisteren: "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven"? Zo schrijft ook Paulus in Hebreeën 4 vers 11 "Laat ons dan ons benaarstigen om in die rust in te gaan." Welke rust? Die voor Gods volk is gereserveerd en die door de Sabbath in het Oude Testament werd afgebeeld.

 

Onrust is wel goed, maar ALLEEN om ons uit te drijven naar de rust in Christus, Die de grote Rustaanbrenger is. Augustinus verwoordde het zo: "Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in U, o God." En daarom: doe niet je best om onrustig te blijven, maar zoek de ware rust in het volbrachte werk van Gods Zoon.

 

De ware rust! Er is op dit gebied ook namaak. En daar moeten we voor oppassen. De "mensenmoorder van het begin" is er onophoudelijk op uit om onrustig gemaakte zielen rustig te doen worden buiten de geloofsvereniging met Jezus Christus om. En dat is misschien wel net het punt waar het de briefschrijver om gaat: bang dat de onrust overgaat. Bang dat de onrust op een verkeerde manier overgaat. Als dat gebeurt, gebeurt er namelijk iets heel ergs: dan worden we harder. Ik denk aan de angst van John Bunyan. Hij beschrijft in het boek Genade overvloeiende voor de voornaamste der zondaren hoe hij in (heilige) onrust verkeerde, en hoe hij in die tijd bang was om zijn onrust kwijt te raken op een onbijbelse manier. Hij schrijft dat hij namelijk mensen kende die ook erg onrustig waren geweest voor de naderende eeuwigheid en over hun onverzoende staat voor God; maar dat zij na verloop van tijd weer wat rustiger werden, al dan niet doordat dit hun was aangepraat. En dat ze daardoor harder werden dan ooit tevoren.

 

Daar kunnen we doodsbenauwd voor zijn. Een valse rust. Rustig zijn in onze onrust. En als ik de brief goed lees, is zij daar bang voor, maar … ik ben eigenlijk bang dat zij desondanks toch bezig is om zichzelf gerust te stellen met een rust in haar onrust. Ze schrijft namelijk dat God haar een belofte heeft gedaan en dat Hij die belofte ook zal vervullen. Wat is dit anders dan jezelf gerust stellen terwijl het niet goed is? LEVENSGEVAARLIJK!

 

Er is maar één oplossing: zonder uitstel tot God vluchten met belijdenis van schuld.

 

Schuld? Ja, daar lees ik niets over in dit briefje. En daar ligt naar mijn opvatting de grote haper. Wat voor Zaligmaker is de Heere Jezus? Niet een zaligmaker van rustzoekers, maar een Zaligmaker van rust-verstoorders. Niet een zaligmaker van 'arme tobbers', maar een Zaligmaker van God-haters! Zijn we dat nog nooit geworden? Is onbekeerd-zijn nog nooit schuld geworden? Is ongeloof nog nooit zonde geworden? Dan is er geen plaats voor de Heere Jezus. Schuldigen worden van schuld verlost door de schuld-overnemende Borg en Middelaar. Onbekeerd-zijn is OPSTAND. Onbekeerd-zijn is SCHULD. Daarom moet de briefschrijfster bukken in het stof, en haar nood als schuld belijden aan God. Daar ligt de oplossing!

 

Ben ik nu hard, nu ik dit zo schrijf? Ik voel onder het schrijven dat het zo kan overkomen. Maar zo moet het niet worden opgevat. Nee, de Heere bedoelt ons door schuldverslagenheid te brengen tot de schuld-Drager en de schuld-Verzoener. Daarom, neem ter harte wat waar is, en wees ervan verzekerd dat God klaar staat om u en jou te ontvangen - net als die verloren zoon. Maar steun dan niet op het krijgen van een belofte … Wat heb je eraan? Steun op de gewilligheid van God. Steun op Zijn waarachtig Woord, op de vriendelijke, welgemeende, ernstige, dringende Evangelienodiging tot zondaren. Stel je niet gerust, maar zoek de Rust van Christus. Welke rust is dat? De vergeving van al onze schuld en de daaruit vloeiende vrede in het geweten!