Het is dinsdagmorgen
De "Achterkrant" komt er aan. Ik moet weer wat schrijven / typen. Als ik iets moderner was geweest, had ik niet hoeven te schrijven, maar had ik alleen maar hoeven te praten. Ja, er is een uitvinding dat je kunt schrijven zonder pen of potlood, en zonder typemachine of toetsenbord. Je kunt "gewoon" tegen de computer praten en dan komen de letters, de woorden, de zinnen op het scherm. Fouten kun je ook per commando verbeteren…
De techniek staat voor niets.
Het is allemaal bedoeld om tijd te besparen en moeite. Je hoeft immers lang en lang zoveel bewegingen niet meer uit te voeren wanneer je rustig zittend tegen je computer kunt praten, dan dat je elke letter moet intypen.
Ik denk wel eens: hoe hebben ze dat vroeger toch gedaan? Mensen als Willem à Brakel schreven honderden en duizenden bladzijden vol met een ganzenveer en inkt vanuit de inktpot. Elke drie of vier letters(?) moest de ganzenveer weer in de inktpot… Wat een vermoeidheid, ook voor de pols die maar bleef buigen en de arm die maar bleef bewegen.
Wij hadden het van jongsaf al een heel stuk makkelijker door de balpen. Een pen die je niet meer om de zoveel letters in de inktpot hoeft te dopen, en waar je na de bladzijde te hebben geschreven, niets meer hoeft "af te vloeien" met een vloeiblad…
Daarna kwam de typemachine: beter leesbaar en niet langzamer. En nu is er de computer. Kun je soms ook via knippen-plakken heel wat tijd besparen...
En dan is er nu de nieuwste versie, die ik zojuist besteld heb, het spraakherkenningsprogramma.
Het is dinsdagmorgen.
Het is 5 december.
De wereld houdt de kleuters voor de gek met de leugens over sinterklaas. Morgen gaan de juffen als in één adem verder met kerst. Over sinterklaas wordt er dapper op los gefantaseerd en worden kinderzielen misleid. En over het Kindeke in de kribbe? Wat een fantasieën en wat een bedriegerijen worden ook juist rondom de kerstdagen verteld?!
Folder na folder met de prachtigste aanbiedingen en meest begeerlijke cadeaus kwamen in de achterliggende weken (en komen nog steeds) door de brievenbus. Als je dát toch 's allemaal kon kopen…, dan zou je echt gelukkig zijn, denkt onze Willem van vijf. Zijn belevingswereld is die van een kleuter: auto's en lego. Hebben, hebben, hebben. En toch leeg en ongelukkig blijven!
Het is dinsdagmorgen.
Ik ben gistermorgen weer begonnen mij te verdiepen in adventstof, hoe het volk vol verwachting, het volk Israël, het volk van de beloftetijd in vertrouwen op Gods onfeilbare macht en trouw uitzag naar de vervulling. De belofte van de heilige en genadige God, dat de Doder van de Slang zou komen.
Ik denk komende Sabbathdag te preken over de laatste woorden van David in II Samuël 23, de eerste zeven verzen. Bij het nadenken komt de vraag op mij af: zie ik uit naar de volledige vervulling van die heerlijke belofte in Christus? De nieuwe morgen zonder avond. De heldere zonnestralen zonder donkere wolken. Het einde van alle onrecht. Wat kun je er onder zuchten dat je niet eens weet van jezelf of je motieven en bedoelingen wel eerlijk zijn. Je denkt dat je gedreven wordt door "x", maar is het toch heimelijk ook niet een beetje "y"?
Het adembenemende uitzicht dat David vlak voor zijn sterven kreeg op zijn grote Zoon en Diens Vrederijk, is ook voor mensen die over zichzelf en hun gezinnen moeten klagen: hoewel mijn huis zo niet is bij God, toch heeft Hij voor mij een eeuwig verbond gesteld, dat in alles goed opgesteld en bewaard is.
