Jeugdige bejaardenmiddag

 

Als jonge lezer van de Achterkrant - en voor jou is de Achterkrant toch in eerste instantie bedoeld - zul je wel niet zo geïnteresseerd zijn in het onderwerp Bejaardenmiddag. Ook van de tweede doelgroep - mogelijk nieuwe lezers van het RD - zullen er maar heel weinig bij de bejaarden horen, vermoed ik. Om de aandacht te trekken heb ik de titel dan ook iets anders geformuleerd.

Bejaardenmiddag is een onderwerp dat nietszeggend is of op zijn minst niet-prikkelend; hoewel toch bijna alle lezers in zekere zin heel erg er bij betrokken zijn. Niet alleen omdat je misschien wel een bejaarde oma / opa hebt (er zijn ook nog-niet-bejaarde grootouders). En die gaan misschien ook wel naar een (maandelijkse) bejaardenmiddag en die vertellen er misschien zo en passant ook wel eens iets over.

Maar om twee andere redenen is het onderwerp Bejaardenmiddag - en zeker het onderwerp Jéugdige bejaardenmiddag - interessant voor nog jonge lezers.

(1) Ik ga er voetstoots vanuit dat jij, nog jonge lezer, oud wilt worden, bejaard wilt worden. Nee, nu ben je het nog láng niet, en je wenst dat het ook nog heel láng zal duren voordat je werkelijk zo oud zult zijn dat je voor een bejaardenmiddag in aanmerking komt. Je hebt er nog heel geen zin in om zelfs maar te denken aan de 'ouwedag'. Toch, je wilt graag oud worden. Misschien kan ik beter (meer waarheidsgetrouw) schrijven, niet dat je óud wilt worden, maar dat je láng wilt leven; liefst zonder oud te hoeven worden, je oud te voelen.

(2) Op de bejaardenmiddag van de gemeente Garderen komen natuurlijk uitsluitend bejaarden (+ een diaken die nog niet bejaard is + de beheerster van het kerkelijk centrum die voor de koffie zorgt), en toch gaat het elke keer over de jeugd. Nee, niet omdat die oude mensen jeugdherinneringen ophalen. Dat zou ook wel kunnen, want per slot van rekening komen we elke maand samen in het voormalig schoolgebouw waar alle oorspronkelijk uit Garderen afkomstige bejaarden vroeger in de klas hebben gezeten. Maar ook op nog een andere manier komt elke bejaardenmiddag de jeugd aan de orde. En dan bedoel ik niet dat oude mensen zich jong kunnen voelen - wat iets anders is dan zich jong vóórdoen -, in het bijzonder dat ze geestelijk jong kunnen worden. Dat kan ook. En dat is ze heel erg te gunnen. Namelijk zoals de Heere belooft in Psalm 103: Hij vernieuwt uw jeugd als van een arend, een adelaar.

Maar omdat in Garderen na de pauze een kinderboek voor de oude mensen wordt voorgelezen.

Een kinderboek voor bejaarden? Is dat niet kinderachtig? Ze zijn toch (nog) niet kinds?! Nee, ze zijn niet kinds en toch is het niet kinderachtig. Hoewel, ik vond het in het begin best wat vreemd! Waarom leest die ouderling dan een kinderboek voor? Omdat dat eenvoudig is, goed te begrijpen is.

Het eerste boek dat hij, sinds ik in Garderen sta, voorlas, ging over Leen Potappel die als jongen van zes jaar door God tot God werd bekeerd. Erg de moeite waard om van maand tot maand te horen wat God hem deed ondervinden!

Het tweede boek was geen geschiedenis zoals het eerste, maar een soort zendingsverhaal: een jongen die een Nieuwtestamentje vindt en daaruit leest en voorleest, zelfs tot bekering van 'Meneer Pastoor'.

Het boek waaruit nu wordt voorgelezen gaat over de jonge Robert Murray MacCheyne - en wat hij meemaakt op de weg tot zijn bekering en als predikant, ook op reis naar Palestina om joden te ontmoeten.

Op deze manier ontstaat er geen generatiekloof wanneer opa of oma aan (klein)kinderen vertelt over de bejaardenmiddag.